Mogelijke langetermijneffecten van COVID-19 zijn cardiovasculaire, respiratoire, skeletspier- en metabolische symptomen, psychologische aandoeningen en andere klachten met een negatieve impact op de gezondheidsgerelateerde kwaliteit van leven (‘health-related quality of life’, HRQoL). In een nieuwe studie van Longobardi et al. werd onderzocht of een trainingsprogramma dat vanuit huis wordt uitgevoerd een positieve impact kan hebben op de HRQoL bij mensen die een ernstig of kritiek COVID-19-beloop hebben doorgemaakt.
Dit werd onderzocht in een enkelcentrum, gerandomiseerde, gecontroleerde studie met 50 mensen die ernstige of kritieke COVID-19 hadden doorgemaakt. Dit was gedefinieerd als respectievelijk een ernstige longontsteking, een zuurstofverzadiging <90% in rust of ≥30 ademhalingen per minuut (ernstig), of ‘acute respiratory distress’-syndroom, sepsis, septische shock, acute trombose of andere aandoeningen die levensreddende therapie behoefden (kritiek). Zij werden 5 maanden na ontslag uit de intensive care-afdeling gerandomiseerd (1:1) naar het thuis-trainingsprogramma of naar de standaardzorg na ernstige corona-infectie. Het trainingsprogramma omvatte driemaal wekelijkse sessies van 60-80 minuten, bestaande uit geïndividualiseerde trainingen. Eenmaal wekelijks werd de sessie middels videobellen begeleid door een trainer en de andere twee trainingssessies werden niet begeleid. De training bestond uit wandelen of joggen, en lichte tot zware krachttraining. De intensiteit van de trainingssessie werd aangepast aan de functionele capaciteit van de patiënt, die elke twee weken werd beoordeeld.
De HRQoL werd bepaald aan de hand van de Short-Form Health Survey met 36 items, waarin 8 schalen werden bepaald: fysiek functioneren, rol-fysiek functioneren, pijn in het lichaam, algehele gezondheid, vitaliteit, sociaal functioneren, rol-emotioneel functioneren en mentale gezondheid, waarbij het totaal van de fysieke uitkomsten de primaire uitkomstmaat was. Verder werd onder meer gekeken naar cardiorespiratoire fitness en pulmonair functioneren. Deze uitkomsten werden bepaald bij de start van de studie en na 16 weken interventie.
Uit de analyse bleek dat ex-COVID-patiënten een betere HRQoL-score behaalden wanneer zij de trainingsinterventie hadden ondergaan dan wanneer zij de standaardzorg ontvingen. De samenvattingsscore van de fysieke component was hoger in de trainingsarm dan in de controle-arm (gemiddeld verschil: 16,8 punten; p<0,001). De patiënten in de trainingsarm scoorden ook beter op fysiek functioneren (p=0,005), algemene gezondheid (p=0,024) en vitaliteit (p=0,015) dan de deelnemers in de standaardzorg-arm. Er werd geen significant verschil gezien in de cardiorespiratoire en pulmonaire functie-uitkomsten tussen de twee groepen. Tevens werd geen verschil in het voorkomen van angstklachten of depressie tussen de twee groepen aangetoond.
Na de 4 maanden interventie vertoonde 4,8% van de deelnemers in de trainingsgroep nog spierzwakte en 19% myalgie tegenover 35,0% en 55,0% in de standaardzorggroep. Daarnaast werd een niet-significante trend van minder vermoeidheid (76,0% versus 28,6%) en dyspneu (36,0% versus 9,5%) gezien bij deelnemers die aan het trainingsprogramma hadden deelgenomen.
In deze gerandomiseerde studie werden de effecten van een geïndividualiseerd semi-begeleid trainingsprogramma onderzocht bij mensen die wegens een ernstig of kritiek COVID-19-beloop op de intensive care waren opgenomen. Hier werd gezien dat deelnemers aan dit trainingsprogramma na 4 maanden een grotere verbetering vertoonden in HRQoL, functionele capaciteit en voortdurende symptomen, dan met mensen die alleen standaardzorg ontvingen.
Referentie
Naar boven
