Glucagon-like peptide-1 receptor agonisten (GLP-1 RA’s), zoals semaglutide, doen de laatste tijd veel stof opwaaien. Het blijkt dat deze klasse geneesmiddelen niet alleen effectief is bij de behandeling van diabetes type 2, maar ook gewichtsverlies bevordert. En er zijn steeds meer aanwijzingen dat GLP-1 RA’s het verslavingsmechanisme beïnvloeden. Zo verscheen onlangs een onderzoek waarin de werking van semaglutide op alcoholverslaving werd aangetoond. Een recente studie, geleid door dr. Rong Xu van de Case Western Reserve University School of Medicine in Cleveland (Verenigde Staten), heeft mogelijk nieuwe toepassingen van het medicijn semaglutide ontdekt bij de behandeling van tabaksverslaving. De bevindingen zijn gepubliceerd in The Annals of Internal Medicine.
Het onderzoek door Xu c.s. werd uitgevoerd in de Verenigde Staten tussen 1 december 2017 en 31 maart 2023, met behulp van een landelijke database van elektronische patiëntendossiers. Het onderzoek richtte zich op patiënten met zowel type 2 diabetes als een tabaksverslaving. De onderzoekers wilden vaststellen of semaglutide een effect heeft op gezondheidszorgmaatregelen die verband houden met tabaksverslaving.
Hierbij werden gegevens van 222.942 nieuwe gebruikers van verschillende antidiabetica geanalyseerd, waaronder 5.967 gebruikers van semaglutide. De studie vergeleek semaglutide met zeven andere antidiabetica: insuline, metformine, dipeptidyl-peptidase-4 (DPP-4) remmers, sodium-glucose cotransporter-2 (SGLT-2) remmers, sulfonylurea, thiazolidinedionen en andere GLP-1 receptoragonisten (GLP-1RAs).
De resultaten waren opmerkelijk. Semaglutide werd in verband gebracht met een aanzienlijk lager risico op medische consultaties voor de diagnose van tabaksverslaving in vergelijking met andere antidiabetica. Het sterkste effect werd waargenomen in vergelijking met insuline (Hazard Ratio [HR], 0,68; 95% betrouwbaarheidsinterval [BI], 0,63 tot 0,74), terwijl het zwakste, maar nog steeds significante effect werd gezien in vergelijking met andere GLP-1RAs (HR, 0,88; BI, 0,81 tot 0,96).
Bovendien werd semaglutide in verband gebracht met een afname in het gebruik van medicijnen voor rookstop en het aantal consultaties voor rookstopbegeleiding. Deze resultaten waren consistent bij patiënten met en zonder een diagnose van obesitas. Opmerkelijk was dat de meeste verschillen tussen de groepen al binnen 30 dagen na het starten van de medicatie zichtbaar waren.
Het onderzoek kent enkele beperkingen. Zo kan er sprake zijn van documentatiebias, restconfounding en ontbrekende gegevens over het rookgedrag, de Body Mass Index (BMI) en therapietrouw van de patiënten. Ondanks deze beperkingen suggereren de resultaten dat semaglutide mogelijk een veelbelovende nieuwe toepassing heeft bij de behandeling van tabaksverslaving.
Deze bevindingen benadrukken volgens de auteurs de noodzaak voor verder klinisch onderzoek naar de potentiële rol van semaglutide bij de behandeling van tabaksverslaving. Als deze effecten worden bevestigd in toekomstige onderzoeken, kan dit medicijn een belangrijke rol spelen in de strijd tegen rookverslaving, vooral bij mensen met diabetes type 2.
Referentie
Naar boven
